12 november.

De lucht boven Hue lijkt wat helderder, zou het dan toch nog goed komen?

Na het ontbijt, de koffers zijn weer gepakt nog even wachten op de transfer naar Hoi An, via de Hai Van Pass, een route van ongeveer 140 km wat, volgens de ingewijden, ongeveer 4 uur zal duren.

De chauffeur spreekt vlot Vietnamees, denk ik, maar Engels staat nog steeds op zijn verlanglijstje.

En omdat wij nog graag even langs de Phuoc Duyvenstoepa willen, vragen wij dat via de dame van de receptie, hij moet eerst toestemming vragen maar het blijkt te kunnen.

Deze Stoepa, de beroemste van de 160 stuks in Vietnam, wordt zeer ďruk bezocht maar wij hebben het geluk vroeg te zijn, Netty gaat het klimwerk doen want wij hebben 30 minuten aangegeven en dat komen wij zeker na, en nu lopen er zeker enkele honderden toeristen die per boot of bus zijn gekomen.

Dan blijkt dat dit een ruime omweg was dus moet hij weer terug naar de stad en gaat hij op weg naar het zuiden en....het is zonnig weer aan het worden met nog wat kleine wolkjes.

De berg loopt naar Da Nang, een grote stad, volgens de gegevens moest er veel te zien zijn maar hem laten stoppen voor een plasje kost nogal wat moeite dus elke andere communicatie is onmogelijk.

2 keer stopt hij bij een uitzichtpunt en om zelf te kunnen roken, even na 1 uur komen wij in het Garden Palace Hotel, in Hoi An, aan.

Weer een vriendelijke begroeting en veel informatie voor de komende 4 dagen.

Wij boeken gelijk voor een ruime tour met bus en boot en een luch, voor morgen vroeg, waar wij een goede indruk van deze stad moeten gaan krijgen.

Vanmiddag heerlijk gezwommen, en ja in het zonnetje de temp. is 27°, Bhoeda heeft ons zeker geholpen.

Netty heeft zin in een biertje gekregen dus gaan wij op weg en onderweg krijgt zij ook nog honger, vast doorat wij niet geluncht hebben.

Dus gaan we wat eten, iets kleins, maar het is erg lekker dus zij besluit om later nog eens terug te gaan.

Wij wandelen nog wat verder en dan blijkt dat de afstanden toch wat groter te zijn dan verwacht, dus terug en een lekker flesje kopen en als wij, bijna 2 uur later, nog eens het restaurant zien gaat zij graag weer naar binnen, met een grote glimlach van de ober tot gevolg.

Details zullen niet passen in dit verslag dus laat ik deze achterwege.

Nu nog een half uurje en wij zijn terug bij het Hotel, ik ben kapot, dus dat drankje heb ik wel verdiend.

En dan lekker slapen tot het zonnetje ons morgen moet kunnen wekken.